Michel was eerst gebeten door de zoektocht naar bierglazen. Rondtrekken met glazen is minder evident dan op stap gaan met blikjes. Intussen zijn de duizend glazen al lang de deur uit en vervangen door meer dan tienduizend blikjes. En zeker niet alleen Belgische. België is dan wel een bierland, maar absoluut geen blikjesland. De blikken van Michel komen dus uit alle hoeken van de wereld.
Bier drinken uit een blikje is voor Michel hetzelfde als bier uit een glas. “Iemand heeft ooit beweerd dat bier uit een blikje niet te drinken is”, vertelt Michel, “maar voor mij maakt het niet uit. Natuurlijk drink ik het ene bier liever dan het andere, maar dat heeft te maken met mijn persoonlijke smaak en niet met het blikje of het flesje. Het bier wordt op dezelfde manier gebrouwen dus kan er volgens mij geen verschil zijn.”
Nog persoonlijke voorkeur van Michel: de mooiste blikjes zijn die van de Japanse biermerken. “Die hebben de mooiste tekeningen”, legt hij uit, “ik ben nog nooit in Japan geweest, maar door naar ruilbeurzen te gaan heb ik heel wat blikken uit Japan.”
Michel haalde trouwens heel wat van zijn blikken op ruilbeurzen. Vroeger trok hij er elk weekend heen. Vooral in Duitsland en in Nederland. “Het ruilen begon vaak al op de parking, “blikt hij terug, “daar stonden de echte verzamelaars al naar elkaars collectie te kijken om er de mooiste uit te halen. En ik kwam er ook clubgenoten tegen, want ik was in een Duitse en een Nederlandse ruilclub. Je zou het misschien niet verwachten, maar er zijn heel wat mensen die bierblikken verzamelen en dus zijn er zelfs clubs voor.”
Op ruilbeurzen leerde Michel liefhebbers van over heel de wereld kennen. Zo ruilde hij lang de nieuwste Belgische bierblikjes met verzamelaars uit Brazilië en China die de blikjes uit hun landen met de post opstuurden. En zo werd de bureauruimte van Michel snel te klein en week hij uit naar zijn zelfgebouwd blikkenmuseum in de tuin. Helemaal ingericht om alle blikjes uit te stallen. Tot op de centimeter nauwkeurig door Michel zelf uitgewerkt.
